Het lijkt verbazingwekkend dat Anton Eickelmann in 1860 of 1863 (niet precies bekend) besloot om een nieuwe smederij te bouwen: In die tijd had de industriële metaalbewerking al voet aan de grond gekregen; een van de eerste machinaal aangedreven hamers stond slechts vijf kilometer verderop. Maar de Eickelmanns hielden de familietraditie nog 100 jaar in ere, produceerden gereedschap en wagenwielen en voorzagen paarden van hoefijzers.

De laatste pachter bood na de Tweede Wereldoorlog zelfs aan om landbouwmachines te repareren. Materialen waren schaars en repareren was de moeite waard. In 1962 was de tijd van de smid voorbij. In 2001 werd het kleine huis onder monumentenzorg geplaatst en vervolgens gerenoveerd, omdat "het nauwelijks veranderde gebouw nog steeds de werk- en productieomstandigheden van dit bijzondere ambachtelijke bedrijf levendig documenteert".

De voormalige smederij heeft een vloeroppervlak van ongeveer 45 m2, de muren zijn gemaakt van breuksteen. Het zadeldak was tot de renovatie in 2002 bedekt met plaatstaal, de puntgevels zijn nog steeds van hout. De voorkant van het gebouw met de grote dubbele toegangspoort kijkt uit op het woongebouw, één dakzijde kijkt uit op de straat. Een foto uit 1925 toont oorspronkelijk een horizontaal gedeelde, enkele houten toegangsdeur met een deurbreed, vierkant bovenlicht. In de jaren 1950 was de deur al in zijn huidige staat, en een deur in de gevel was inmiddels ook verwijderd. De ramen aan de voor- en straatkant verwijzen naar de vroegere gebogen segmentbogen en hadden aanvankelijk gietijzeren kozijnen, die werden vervangen door hout. Binnen zijn de originele open haard en schoorsteen bewaard gebleven. De vorm van de houten uitbouw komt overeen met de vroegere open houten overkapping; de rolluikdeur is toegevoegd.

De dorpssmederij van Kückelheim was een familiebedrijf waarin het vak van vader op zoon werd overgedragen. Toen de bouwer Anton Eickelmann in 1879 onverwacht overleed, plaatste zijn weduwe Theresia een advertentie in de krant waarin ze een tijdelijke huurder zocht en kost en inwoning aanbood. Ze vermeldde dat de smederij goed was uitgerust en veel publiek trok. Haar zoon Franz Joseph nam het bedrijf later over. Er zou nog een smid gewerkt hebben in zijn tijd, dus de zaken gingen goed. Hubert Eickelmann, het 8e kind van Franz Joseph en Louise, was de volgende in de dynastie. Hij stierf als soldaat in de Tweede Wereldoorlog. Erich Warmbrunn huurde toen de werkplaats als laatste dorpssmid en leidde zelfs een leerling op.

De huidige eigenaars zijn afstammelingen van de familie Eickelmann. Ze gebruiken de voormalige smederij privé. Gasten kunnen op afspraak en bij speciale gelegenheden een kijkje binnen nemen.